Εὐαγγελισμός – Ἑλληνισμός-Ἑλλὰς ἀνάστα, χαῖρε

Τέτοιες μέρες στήν Λευκάδα πού ἐμεῖς ζήσαμε, ὑπῆρχε μεγάλη προετοιμασία στά σχολεῖα μας ἐκτός ἀπό τίς παρελάσεις, καί μέ τίς θεατρικές παραστάσεις πού λόγω τῆς διπλῆς ἐπετείου ἑτοιμαζόταν. Τό Γυμνάσιο, τό Δημοτικό, οἱ Πρόσκοποι. Τό Πάνθεον ἦταν τό κέντρο τῶν ἐκδηλώσεων γιά τήν Ἐθνική Ἐπέτειο. Καί φυσικά ὁ Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης στό στόμα ὅλων. Σήμερα νέκρα. Ξένες ἱστοσελίδες ἀναφέρονται στόν Βαλαωρίτη καί ἀναρτοῦν τά ποιήματά του. Ἐμεῖς τόν ἔχουμε ξεχάσει καί μάλιστα δώσαμε μία καί γκρεμίσαμε τήν προτομή του. Τί τήν χρειαζόματε ἄλλωστε;
Ἐγώ ὅμως τόν θυμᾶμαι, ὅπως θυμᾶμαι καί μιά Λευκάδα πού ἔχει φύγει.  Τό παρακάτω ποίημα τοῦ Βαλαωρίτη συνδυάζει ἀριστοτεχνικά τις δύο γιορτές.

Εὐαγγελισμός – Ἑλληνισμός

Ἀριστοτέλης  Βαλαωρίτης

Μὲ μιᾶς ἀνοίγει ὁ οὐρανός, τὰ σύγνεφα μεριάζουν,
οἱ κόσμοι ἐμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.
Μία φλόγα ἀστράφτει… ἀκούονται ψαλμοὶ καὶ μελῳδία…
Πετάει ἕν᾿ ἄστρο… σταματᾶ ἐμπρὸς εἰς τὴ Μαρία…
«Χαῖρε τῆς λέει ἀειπάρθενε, εὐλογημένη χαῖρε!
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ. Χαῖρε Μαρία, Χαῖρε!»

Ἐπέρασαν χρόνοι πολλοί… Μία μέρα σὰν ἐκείνη
ἀστράφτει πάλι ὁ οὐρανός… Στὴν ἔρμη της τὴν κλίνη
λησμονημένη, ὁλόρφανη, χλωμὴ κι ἀπελπισμένη,
μία κόρη πάντα τήκεται, στενάζει ἁλυσωμένη.
Τὰ σιδερὰ εἶναι ἀτάραγα, σκοτάδι ὁλόγυρά της.
Ἡ καταφρόνια, ἡ δυστυχιὰ σέπουν τὰ κόκαλά της.
Τρέμει μὲ μιᾶς ἡ φυλακὴ καὶ διάπλατη ἡ θυρίδα
φέγγει κι ἀφήνει καὶ περνᾶ ἕν᾿ ἄστρο, μίαν ἀχτίδα.
Ὁ Ἄγγελος ἐστάθηκε, διπλώνει τὰ φτερά του…

«Ξύπνα, ταράζου, μὴ φοβοῦ, χαῖρε, Παρθένε, χαῖρε.
Ὁ Κύριός μου εἶναι μὲ σέ, Ἑλλὰς ἀνάστα, χαῖρε».

Οἱ τοῖχοι εὐθὺς σωριάζονται. Ἡ μαύρ᾿ ἡ πεθαμένη
νοιώθει τὰ πόδια φτερωτά. Στὴ μέση της δεμένη
χτυπάει ἡ σπάθα φοβερή. Τὸ κάθε πάτημά της
ἀνοίγει μνῆμ᾿ ἀχόρταγο. Ρωτᾶ γιὰ τὰ παιδιά της…
Κανεὶς δὲν ἀποκρένεται… Βγαίνει, πετᾶ στὰ ὄρη…
Λιώνουν τὰ χιόνια ὅθε διαβεῖ, ὅθε περάσει ἡ Κόρη.

«Ξυπνᾶτε ἐσεῖς ποὺ κοίτεστε, ξυπνᾶτε ὅσοι κοιμᾶστε,
τὸ θάνατο ὅσοι ἐγεύτητε, τώρα ζωὴ χορτάστε».

Οἱ χρόνοι φεύγουνε, πετοῦν καὶ πάντα ἐκείνη ἡ μέρα
εἶναι γραμμένο ἐκεῖ ψηλὰ νὰ λάμπει στὸν αἰθέρα
μ᾿ ὅλα τὰ κάλλη τ᾿ οὐρανοῦ. Στολίζεται ὅλη ἡ φύση
μὲ χίλια μύρια λούλουδα γιὰ νὰ τὴ χαιρετήσει.
Γιορτάστε την, γιορτάστε την. Καθεὶς ἂς μεταλάβει
ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Καὶ σεῖς καὶ σεῖς οἱ σκλάβοι,
ὅσοι τὴ δάφνη στὴ καρδιὰ νὰ φέρετε φοβᾶστε,
ἀφορεσμένοι νἆστε.